Een hartrakend weekend in het Gascognehof

Sommige weekenden verdwijnen voor mij stilletjes in de tijd. Andere blijven even hangen, als een zachte hand op mijn schouder. Afgelopen weekend in het Gascognehof was zo’n moment. Geen uitbundige toestanden die de krant halen, maar iets dat blijft hangen. De intimiteit van het moment, die zachtjes en liefdevol onder je huid kruipt. Omdat het raakt aan de wezenlijkheid. Omdat het herinnert aan wat er toe doet. En juist daarom wil ik er toch iets over vertellen.

Vrijdagmiddag, een burgemeester in het groen
Vrijdagmiddag wandelde onze burgemeester Jeroen Dijsselbloem onze buurttuin binnen. Geen bezoek met vlag en wimpel maar een eenvoudige ontmoeting in het groen. Hij luisterde, stelde vragen, keek met aandacht naar wat we doen en waarom we dat doen. We vertelden over hoe we met elkaar bouwen aan samenredzaamheid. Niet via grootse woorden maar met kleine, volgehouden daden. Over het verlangen naar een buurt waar mensen zich gezien en gedragen weten.

Wat opviel was zijn oprechte aanwezigheid. Hij keek echt, vroeg door, bleef luisteren. En dat werd gevoeld. Zijn komst was weliswaar bijzonder maar geen mijlpaal of prestatie, eerder een stille erkenning. En misschien nog belangrijker: een aanmoediging om door te gaan.
Je leest meer over zijn bezoek in deze andere blog.

Zaterdagavond – een film uit een ander thuis
Zaterdagavond kwamen we samen in de grote buurttent, voor een nieuwe editie van de Buitenbioscoop. Geen Hollywoodvertelling, geen spektakel, maar een reis in beelden en herinneringen. Henk en Maria namen ons mee. Niet via brochures of toeristische clichés, maar via hun eigen ogen, hun eigen verhaal.

Ze toonden ons de minder bekende eilanden van Indonesië. Naar plekken waar het leven rauw en echt is, vol kleur, vol menselijkheid. Wat het bijzonder maakte, was niet de film op zich. Het was de openheid. Het vertrouwen om iets van jezelf te laten zien. Een inkijkje in wie je bent, waar je vandaan komt. Daar, tussen de beelden en de woorden, gebeurde iets. Tussen mensen. In het delen, het luisteren, het gedeelde stilstaan.

De avond had iets van een intiem gesprek. Een soort College Tour in het Gascognehof, met buurman Simon die het gesprek met Henk en Maria op prachtige wijze begeleidde. Warm, nieuwsgierig, dichtbij. Complimenten voor hem. Zelfs toen de techniek af en toe even haperde, bleef de aandacht. Alsof we allemaal voelden: dit is waardevol.

En ergens, tussen het kijken en het napraten, besefte ik weer waarom we ooit met de Buitenbioscoop zijn begonnen. Niet om alleen te kijken, maar om te ontmoeten. Om te merken dat we meer met elkaar delen dan we dachten. En om te kunnen zeggen, heel gewoon en toch bijzonder: wat mooi dat jij dit vertelde. Wat goed dat we hier samen zijn.

Zondagmiddag: Een barbecue met twaalf vlaggen
Zondagmiddag stond in het teken van het Bloesemfeest. Een ode aan de lente, maar ook aan het samenleven in verscheidenheid. Een naam, bedacht door Fred, die doet denken aan andere culturele tradities. En dat klopt, deze keer werden bewust de internationals in onze straat betrokken.  

Om dat zichtbaar te maken, maakten we een vlaggenlijn met vlaggen van alle oorspronkelijke nationaliteiten die in onze straat wonen. Het blijken er 12 te zijn.

Onder het genot van koffie, thee en fris werden de “lokale wereldproblemen” besproken en uitgewisseld over de komende vergroeningsprojecten in de straat. Veel buurtgenoten kwamen om gewoon samen te zijn. Niet omdat het moest, maar omdat het fijn is.

Rond vijven gingen de barbecues aan voor de straatbarbecue – dit jaar bewust met een internationaal tintje. In onze straat wonen mensen met wortels in alle windstreken, maar lang niet iedere international voelt zich vanzelfsprekend uitgenodigd.

Daar wilden we iets aan doen. Niet door te organiseren vóór, maar mét. Bewoners met een andere thuistaal werden uitgenodigd om iets te eten te maken uit hun cultuur en dit te delen met hun buurtgenoten.

Zo kwamen de Vietnamese loempia’s, Indiase spiesjes, Indonesische saté, Italiaanse caprese naast de  Duitse kartoffelsalat en het Hollands zelfgebakken brood van onze straatbakker Hans te liggen. Het bleek een rijk gedeelde barbecue waar werd geproefd, vertaald, gelachen. Mensen schoven aan bij onbekenden, vroegen naar recepten, vertelden verhalen. Het eindigde met een dessertbuffet aan één lange “bertolli-tafel”.
Het werd een avond vol smaken en ontmoetingen. En ergens tussen de geuren van houtskool en pindasaus groeide het gevoel: samen eten verbindt en dit is wat een straat tot een gemeenschap maakt. De bereidheid om elkaar, los van herkomst, overtuiging en taal echt een plek te geven.

Wat blijft hangen
Na het weekend ontving het Petit Comiteetje een berichtje van buuf Wendy:

"Lieve mensen,
Wat een prachtig weekend! Met ontmoetingen, praatjes, kopjes koffie, uitwisselingen maar vooral wat een heerlijk ouderwets gevoel van gezelligheid. Een spelletje doen op straat… een bbq samen met je buren, verhalen horen van mensen uit de straat die je voorheen niet eens kende. Echt zo mooi! Dank jullie wel voor alle energie die jullie hierin steken!!!!"

Een paar zinnen, recht uit het hart en raakt precies waar we het met zijn allen voor doen.

Je zou kunnen zeggen: het was ‘gewoon’ een goed gevuld weekend. Maar eigenlijk was het veel meer. Want elk kopje koffie dat gedeeld werd, elke stoel die werd bijgeschoven, elke vraag die gesteld werd, draagt bij aan iets groters. Aan een buurt die elkaar kent. Waar je gezien wordt. Waar je welkom bent met je verhaal, je verleden, je cultuur, je talent – of je nu net verhuisd of zelfs geëmigreerd bent of hier al twintig jaar woont.

Als je oplet voel je het gebeuren. In een blik. Een opmerking. Een gedeelde stilte. Of een mailtje achteraf. En dan weet je: dit was meer dan zomaar een weekend. Dit was een hartrakend weekend.